Citaat
Luister naar een fragment uit één van de interviews, ingesproken door acteurs van Theater Babel Rotterdam. Eerst wordt verteld waar het fragment over gaat, daarna volgt het letterlijke citaat.
Grenzen
Voor theatermakers betekent inclusiviteit dat alle acteurs bereid zijn hun grenzen te verleggen in de samenwerking en het beste uit zichzelf te halen. De een wil daar verder in gaan dan de ander; vindt de één dat acteurs zonder beperking zichzelf geen grenzen moeten opleggen uit zorgzaamheid voor de acteurs met een beperking, anderen vinden dat acteurs zonder beperking ook een ondersteunende functie hebben en ‘voedend’ moeten spelen. Theatermakers zien dat acteurs met een sociale of zorgachtergrond sterker het idee hebben dat ze het comfortabel moeten maken voor acteurs met een beperking. Acteurs van een kunstopleiding zoeken eerder naar ‘waar het schuurt’ en dat kan juist tot oncomfortabele scènes leiden.
Theatermakers zoeken naar waar de grenzen van de acteurs kunnen worden opgerekt. Daarbij gebruiken zij graag de expertise van de begeleiders, maar ze ervaren ook hun eigen begeleidende functie in dit opzicht. De regisseur moet immers zelf afwegen of hij vasthoudt aan het eigen werkplan of meebeweegt met de acteurs.
Naast het werk ontstaat natuurlijk ook privé een relatie tussen de betrokkenen. Theatermakers merken dat het soms zoeken is naar de grenzen in de relatie, omdat acteurs met een beperking het soms lastig vinden om professionele en privé-relaties uit elkaar te houden. Dit ervaren zowel de regisseurs als de acteurs zonder beperking. Ze vinden het niet altijd makkelijk om hierin hun grenzen aan te geven, zoals ze dat met collega’s zonder beperking wel zouden doen. Maar volgens theatermakers is het aangeven van grenzen niet alleen belangrijk voor alle partijen, het is bovendien een uiting van gelijkwaardigheid.
Zorgzaamheid
In de ogen van de theatermakers heeft ook het publiek een verantwoordelijkheid om zijn grenzen te verleggen. Er wordt vaak met (te) veel zorgzaamheid naar acteurs met een beperking gekeken, waardoor een zeker ongemak bij de toeschouwers ontstaat. Na afloop komt dan onherroepelijk de vraag op tafel ‘of je dit acteurs wel kunt aandoen’. Dus aan wiens grenzen wordt dan getornd?
Aan de andere kant is het volgens regisseurs soms wel nodig om acteurs met een beperking in hun artistieke expressie te begrenzen. Dat kan lastige afwegingen met zich meebrengen omdat de acteurs zelf soms verdergaan dan verantwoord lijkt in de ogen van makers en publiek.
Naast het werk ontstaat natuurlijk ook privé een relatie tussen de betrokkenen. Theatermakers merken dat het soms zoeken is naar de grenzen in de relatie, omdat acteurs met een beperking het soms lastig vinden om professionele en privé-relaties uit elkaar te houden. Dit ervaren zowel de regisseurs als de acteurs zonder beperking. Ze vinden het niet altijd makkelijk om hierin hun grenzen aan te geven, zoals ze dat met collega’s zonder beperking wel zouden doen. Maar volgens theatermakers is het aangeven van grenzen niet alleen belangrijk voor alle partijen, het is bovendien een uiting van gelijkwaardigheid.