Wat houdt dit experiment in?
De vraagstelling die theatermaker Cara Stolp van Kiem Kunst voor dit experiment formuleerde luidt: Wat moet ik als regisseur juist wel of niet doen om de belevingswereld van een acteur-regisseur met een beperking tot zijn recht te laten komen, het maakproces niet te veel te beïnvloeden met mijn eigen ideeën? En lukt het de actrice zonder beperking alleen dat te spelen wat de regisseuse met een beperking vraagt, het niet zelf in te vullen? Cara liet een actrice-regisseuse van Theater Eenhoorn verspreid over vier repetities een maakproces leiden. Het thema was ‘vrouw zijn’. Cara en de actrice-regisseuse bereidden de repetities steeds samen voor. Er werden video-opnames van de repetities gemaakt en deze werden vervolgens door onderzoeker Selma van Huijzen bekeken en van feedback voorzien. Door dit experiment kwam Cara tot het inzicht dat ze met woorden, door vragen te stellen te snel en te veel invloed uitoefende op het maakproces. Minder-talige inspiratiebronnen zoals beelden, ansichtkaarten en muziek boden de regisseuse met een beperking meer artistieke vrijheid. Daarnaast ontdekte Cara het belang van stiltes te kunnen/durven laten vallen, om de regisseuse met een beperking de tijd te geven eigen artistieke ideeën bij zichzelf naar boven te laten komen. De actrice zonder beperking gebruikte in eerste instantie eveneens veel woorden. Ook zij bleek echter tijd en vertraging nodig te hebben om bij haar eigen gevoel en artisticiteit te komen. Regisseurs/ acteurs met en zonder beperking komen elkaar hierin dus tegen.